Εδώ στο Βέλγιο φθινοπώριασε για τα καλά. Τα φύλλα πέφτουν, τρώμε ήδη κάστανα και η θερμοκρασία είναι γύρω στους 13-15 βαθμούς Κελσίου. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω κανελόψωμα.

Ανοίγω τις συνταγές μου και κάτι πέφτει από μέσα. Σκύβω και το γυρνάω από την καλή. Είμαι εγώ, μέσα από τα μάτια τής οκτάχρονης Αλίνας μου: μακριά μοβ μαλλιά, φουλάρι και κολιέ ασορτί, με αφιέρωση: «Εσύ, στα πολύ πολύ νιάτα σου (σ.σ.: αλήθεια είναι, στα πολύ πολύ νιάτα μου είχα μακριά μαλλιά), γιατί και τώρα στα νιάτα σου είσαι. Στην καλύτερη μαμά, Αλίνα». Χαμογέλασα και πήγα πίσω 12 χρόνια. Συγκίνηση, αναπόληση των γεγονότων τής ζωής μας και οι κλασικές ερωτήσεις και ευχές μέσα μου: «Μα, πώς πέρασαν τόσο γρήγορα;» και «Να ‘ταν ξανά μικρή…».

Είχα μια συνήθεια από τότε που έγινα μαμά. Μου άρεσε να αποθηκεύω ζωγραφιές, φωτογραφίες, σημειώματα και χειροτεχνίες των παιδιών μου ανάμεσα στις σελίδες αγαπημένων μου βιβλίων μαγειρικής. Το ξεκίνησα, επειδή δεν ήθελα να τα χάσω και μου άρεσε η ιδέα να «ξαφνιάζομαι», όταν, σε ανύποπτο χρόνο, θα άνοιγα το εκάστοτε βιβλίο. Βλέπετε, τα βιβλία μαγειρικής μου είναι από τα πολυτιμότερα βιβλία που έχω και μπορεί να τα ξεφυλλίζω για να χαλαρώσω, για να εμπνευστώ ή και για να οργανώσω καινούργια γεύματα για την οικογένεια και για φίλους.

Άρχισα να φυλάω τις παιδικές φωτογραφίες που αγαπούσα πολύ (και που για πολύν καιρό ήταν στερεωμένες με μαγνητάκι στο ψυγείο) ή αναμνήσεις από τα πρώτα σχολικά τους χρόνια. Κάθε βιβλίο από τα σημαντικότερα για εμένα φιλοξενούσε ανάμεσα στις σελίδες του τέτοιους θησαυρούς: η φωτογραφία τού Πέτρου και της Αλίνας, πρώτη μέρα σχολείου το 2009 – εκείνος 10 και μισό, με φρεσκοκουρεμένο μαλλί, εκείνη 8 και μισό, με τα αγαπημένα της ρούχα, καινούργιες τσάντες και ένα χαμόγελο περηφάνιας και αγωνίας για τη μεγαλύτερη τάξη. Η φωτογραφία των κοριτσιών στο «ροζ πάρτι», όταν εκείνες ήταν 4 και μισό και 9 και μισό και φορούσαμε όλοι κάτι ροζ. Μια ανορθόγραφη συνταγή τής Χριστίνας για κορμό σοκολάτας, μια ζωγραφιά τού Πέτρου με μια BMW (το αγαπημένο του αυτοκίνητο), μια φωτογραφία των τριών τους σε ένα επισκεπτήριο της ΧΑΝΘ.

Αλήθεια: η ιδέα να φυλάω αναμνήσεις από στιγμές τής ζωής μας μέσα στα βιβλία μαγειρικής μου, ώστε να ξαφνιάζομαι ευχάριστα κάθε φορά που θα τα ανοίγω, ήταν από τις καλύτερες ιδέες που είχα ποτέ. Άλλωστε, η έκπληξη από κάτι ευχάριστο, όπως παιδικές απόπειρες ζωγραφιών ή γραμμάτων και φωτογραφίες, είναι παράγοντας χαράς, δεν είναι; Η βόλτα στο παρελθόν και το ξαναζωντάνεμα όμορφων στιγμών τής ζωής είναι, άλλωστε, βάλσαμο για την ψυχή.

Read the article